BRIEF AAN DADER(S)

“ 582 dagen wist jij álles van mij, maar ik niks van jou”

Het was laat in de avond op zaterdag 14 januari 2017, vriendlief was naar een verjaardag en ik besloot om naar bed te gaan. Ik was inmiddels 4 maanden zwanger van ons eerste kindje dus wat rust kon ik wel gebruiken. Op dat moment had ik totaal geen idee dat jij heel druk bezig was met het voorbereiden om mijn leven tot een hel te maken.

Toen ik in mijn mail een bericht kreeg dat er ingelogd was op mijn Dropbox-account bekroop me een naar gevoel. Niemand wist van die Dropbox af, alleen mijn vriend en ik. Ondanks alles wilde ik geen risico lopen, en wilde ik via de link graag achterhalen vanaf welke locatie er ingelogd was. Ik kreeg een lege pagina, dus ik besloot om opnieuw in mijn inbox te gaan kijken en deze mail terug te zoeken. Nergens vond ik hem meer terug, het enige dat ik plotseling zag was dat er 2 conceptberichten klaar stonden:

“Beste Nikki & Joost, ik weet dat jullie geld hebben, het is daarom dat ik voor 30 maart 3000 Bitcoin van jullie wil ontvangen. Doen jullie dit niet, dan zal ik met de intieme data die ik uit jullie Dropbox-account heb gehaald online gaan”

Ik voelde mijn hoofd rood aanlopen en hoorde mijn hartslag op m’n trommelvliezen bonken. Dit kon niet waar zijn! Ik las het bericht nog 10 keer om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet gek was. Opnieuw scroll ik door mijn inbox heen op zoek naar die mail over Dropbox, maar al vrij snel besef ik: er zit iemand in mijn mailbox, iemand die berichten naar mij typt via concepten zodat ik ze lees, iemand die ook die bewuste Dropbox mail heeft verwijderd!

Op dat moment merk ik voor het eerste de paniek die me overvalt, al word ik snel weer bij de les gebracht doordat ik via Facebook Messenger berichten krijg van vrienden met vrijwel allemaal dezelfde tekst; “Er staat een filmpje op jouw tijdlijn waarvan ik betwijfel of je dit online wilt hebben”

Ik navigeer snel naar mijn eigen Facebook-profiel en zie daar het eerste frame van een voor mij bekende video. Je hebt het gedaan. Binnen 5 minuten na jouw eerste dreigmail heb je mij al voor altijd getekend. Je hebt jezelf toegang verschaft tot mijn Dropbox, Hotmail en Facebookaccount. Bij het uploaden van mijn privé filmpje op mijn eigen tijdlijn heb je er zelfs onder gezet; “doneer hier voor meer” met jouw eigen Bitcoin adres. Als ik privé berichten krijg van vrienden, ben jij de persoon die reageert vanuit mijn naam en profiel. Je stuurt antwoorden dat het mijn nieuwe werk is, een soort crowdfunding, en dat als ze meer willen zien, ze kunnen doneren. Je neemt mij vanaf dan niet alleen digitaal over, je neemt direct mijn leven over. 

Paniek, radeloosheid, angst en wanhoop, ik voel het allemaal terwijl tranen hevig over mijn wangen stromen. Ik besluit mijn iPhone te resetten, alles te verwijderen, mijn wachtwoorden te veranderen, maar ik heb nu al zoveel vragen: Waarom ik? Waarom gebeurt dit? Wie ben jij? 

Als ik mijn telefoon de volgende dag weer aanzet en berichten nog geen kans wil geven, stromen de eerste 15 dreigberichten van een voor mij onbekend telefoonnummer binnen. Hoewel het telefoonnummer voor mij onbekend is, ken ik de profielfoto wel. Het is een topless foto van mij.. Ik open ze niet, ik wil niet dat jij ziet dat ik ze gelezen heb. Ik gun je geen enkele vorm van plezier of bevestiging dat jij mijn leven beheerst. Wel zie ik je laatst verstuurde teksten;

“Pay or get famous, it’s up to you”

“En Dumpert niet te vergeten”

Ik blokkeer jouw nummer, licht Dumpert in en hoop dat het hiermee stopt. Ik wil deze hele hack “klein” en binnenskamers kan houden. Ik wil absoluut niet dat ik het hoef te delen met iedereen. Jij besluit anders. Jij besluit ‘s avonds om nòg harder en nòg meedogenlozer te zijn. Je uploadt mijn video op het platform Dumpert.nl. Hier kom ik achter doordat ik ‘s avonds in een tijdsbestek van slechts 7 minuten van 31 mensen een bericht krijg, met vrijwel allemaal dezelfde boodschap: “Nik, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar je staat op Dumpert”

Ik geloof het niet. Joost en ik hebben Dumpert namelijk gebeld naar aanleiding van jouw dreiging. We hebben hun voicemail ingesproken om de situatie uit te leggen. Ik kòn niet geloven dat ze ondanks ons voicemailbericht jou de mogelijkheid zouden geven om mij aan de grootste digitale schandpaal te nagelen.

Tot mijn grote schrik was het inderdaad waar. Mijn filmpje heb je geüpload om 18:59. In het afgelopen half uur is het al 40.000X bekeken en staat zelfs op nummer 1 in de categorie “Toppers”. Ik scroll door de comments onder het filmpje, er wordt geld geboden voor mijn naam, voor mijn sociale media accounts en het ene commentaar is nog kwetsender dan de ander.

Het houdt niet op, je vindt dat ik nóg verder moet lijden. Je hebt de moeite genomen om opnieuw een nieuwe simkaart te regelen met een nieuw nummer om me persoonlijk te laten weten dat je mijn filmpje op Dumpert hebt geüpload, en dat “we” al ruim 40.000 views hebben. Ook zeg je dat zowel ik als de politie je niet kunnen achterhalen omdat je zeer goed beveiligd bent. Als ik je nu €350,- betaal dan zou ik overal vanaf zijn. Je zegt dat je al mijn contacten van WhatsApp bezit, en laat dit ook zien door printscreens. Je dreigt zelfs dat als ik weiger te betalen, je groepapps aanmaakt om al mijn foto’s en video’s door te sturen.

Ik reageer niet, op niks. Ik merk dat dit je irriteert want je wordt steeds obsessiever in jouw teksten, je gooit alles wat je van me weet in de strijd om misschien toch een reactie los te krijgen. Je stuurt me de buit gemaakte foto’s en video’s, mijn woonadres, mijn sociale media accounts, mijn geboortedatum, mijn bankrekeningnummer, mijn telefoonnummer, álles weet je van me.

Voor 00:00 middernacht zou ik moeten betalen, anders zou je extremere maatregelen nemen.

Je bent meedogenloos, je vindt dat ik nóg meer moet doorstaan, terwijl ik er nu al zover doorheen zit dat ik niet weet of ik nog meer onrecht aan kan. Maar ik wil me sterk houden, voor alles en iedereen, maar vooral voor jou. Ik wil niet dat jij dit “spelletje” wint. Hoe lang je hier ook mee door wilt gaan, hoe anoniem je ook lijkt te zijn, ik spreek met mezelf af dat ik er alles – maar dan ook echt alles – aan zal doen om te zorgen dat ik erachter kom wie jij bent.

Twee uur voor je eigen deadline besluit je om de stekker eruit te trekken; “Ik zal de rest maar laten aangezien je al een internethit bent geworden, je hoeft niets te betalen en ik zal niks online plaatsen. Je hoort niet meer van me” Op dat moment zat de politie al ruim 1,5 uur bij mij thuis. Zag je ze zitten? Stond je voor mijn huis? Waarom zou je na al de genomen moeite, de dreigementen en afpersingen twee uur voor jouw eigen deadline de stekker eruit trekken?

Ik besloot door te gaan met “mijn jacht” op jou: de politie, Peter R de Vries, een advocaat, een privédetective, het was mij het allemaal waard. Ook al leek het een vrij onmogelijke missie je te achterhalen, ik wilde dat ik het moest en ik wist dat ik  het ging doen. Wat er ook voor nodig was.

De dagen na jouw hack waren een hel. Ik stond ermee op en ik ging ermee naar bed. Ik was nergens – maar dan ook nergens anders – meer mee bezig. Ik kon ook nergens anders mee bezig zijn, ik stond tenslotte nog steeds halfnaakt op Dumpert met bijna 1.000.000 views. Ik kreeg het ene na het andere bericht van herkenning. Werken kon ik al helemaal niet als accountmanager en “het gezicht van het bedrijf”.

Ik leefde met angst, onwijze angst voor alles en iedereen. Ik voelde me niet meer veilig, zelfs niet in mijn eigen huis. Ik vertrouwde niemand meer, terwijl ik in de mooiste tijd van mijn leven zou moeten zitten; uitkijkend naar één belangrijke datum; 28 mei 2017; de datum waarop ik uitgerekend was. Maar jij overheerste. Niet alleen mijn leven stond op zijn kop, het leven van mijn vriend, mijn ouders, schoonouders, familie, vrienden en collega’s was ook totaal ontregeld.

Elke keer als er een telefoon af ging, schrok ik. Ben jij het? Begin je weer? 14 dagen was het vanuit jouw kant stil. Ik begon er stiekem – héél stiekem – in te geloven dat dit het wel eens geweest kon zijn, dat je me écht met rust zou laten zoals je zelf zei op de late avond van 15 januari 2017. 

Het was het weekend van 28 januari 2017. Ik was in Elst waar ik vroeger gewoond heb en waar we mijn huis zouden gaan leeghalen omdat dit verkocht was. Het zou een weekend worden wat in het teken stond van emoties. Emoties omdat ik definitief mijn eerste eigen koophuis zou opleveren. Een weekend vol emoties werd het, niet vanwege de verkoop van mijn huis maar omdat jij besloot verder te gaan met jouw afpersing.

Weer heb je een nieuw nummer aangeschaft, maar deze keer besloot je om nog een stap verder te gaan. Je hebt alle foto’s die je van mij bezit, doorgestuurd naar twee van mijn contacten. Ik wist vanaf dat moment écht niet meer hoe ik ervoor ging zorgen dat ik met deze situatie om kon blijven gaan. Ik heb me al die tijd zò sterk gehouden door enorme strijdkracht en strijdlust, maar ik voelde dat ik het nu niet meer kon. Desondanks wilde ik niet opgeven, want dan had jij gewonnen, dat mócht niet gebeuren. Ik kon niet stoppen met deze jacht. Ik verloor mezelf, ik verloor mezelf in de zoektocht naar jou, waarvoor alles en iedereen moest wijken. 

Dat ik, door het maatschappelijke taboe dat heerst op het maken van pikant beeldmateriaal en de enorme maatschappelijke veroordeling, werd neergezet als dader terwijl ik het slachtoffer was, maakte alles nog heftiger.

582 dagen wist jij je onder de radar te houden voor álles en voor iedereen.

20 augustus 2018, 15:48 uur. Hét moment dat ik wist dat daar verandering in ging komen. Ik werd gebeld door de korpschef van de afdeling Cybercrime met de vraag of ik direct naar het politiebureau in Alkmaar kon komen. De langste autorit ooit. Ik hoopte zó dat ik dé woorden zou horen die ik al 582 dagen dolgraag wilde horen.

Om 16:43 hoorde ik ze dan eindelijk;

“We hebben hem, en hij zit vast”

Ondanks dat er een gevoel van opluchting, blijdschap en geluk overheerste, besefte ik meteen dat ik ópnieuw een periode tegemoet ging van dagen tellen. Het aftellen naar opnieuw zéér belangrijke dagen die ook nu weer mijn leven de komende periode zouden overheersen.

Zoals 16 oktober 2018, de dag van de pro forma zitting. Dé dag dat ik concreet te horen kreeg wié jij bent. Ik kreeg jouw naam te horen en jouw gezicht te zien. Dit was de dag voor mijn eigen gevoel dat al mijn strijdkracht en strijdlust om jóu te achterhalen eindelijk beloond werd.

Op 5 december 2018 kreeg ik het 2074 pagina’s tellende dossier van het openbaar ministerie binnen. Eindelijk kon ik inzien hoe je handelde, maar waar ik vooral benieuwd naar was, waren de verhoren tussen jou en de politie en afgeluisterde telefoongesprekken. Alles kon ik lezen. Ik kon lezen hoe lang je nog hebt ontkend. Ik kon lezen dat je mijn verhaal uit de media had gehoord. Ik kon lezen dat je zei dat je het zo enorm heftig vond, dat je daarom naar mij was gaan zoeken. Je had in het verleden wel eens gehoord dat jouw zusje ook naaktfoto’s van zichzelf zou hebben gemaakt, en je wilde haar behoeden voor mijn situatie met mijn boek, dat was je antwoord op de vraag waarom je in je zoekgeschiedenis meermaals mijn naam en boek gegoogled hebt. 

Je bleef ontkennen, ondanks dat je duidelijk al wist dat achter mijn zaak óók jóuw naam geschreven ging worden.

Uiteindelijk is er via jouw vriendin een verhoor aangevraagd omdat je wat wilde verklaren. Je bekent. Je wist dat je niet meer anders kon. Je durft zelfs te zeggen dat je door afwegingen te maken er vanuit ging dat ik niet het type persoon zou zijn om zelfmoord te plegen door deze hele situatie. Je geeft daarna veelvuldig aan dat je je schaamt, hoeveel spijt je hebt, en hoe erg je het voor mij vindt, precies de woorden die je tijdens de pro forma zitting op 16 oktober ook hebt uitgesproken naar mij persoonlijk. Hoe durfde je? Hoe durfde je die woorden überhaupt in jouw mond te nemen terwijl je tijdens je afgeluisterde telefoongesprekken in Zwaag met jouw vriendin en jouw moeder, zó laconiek en sarcastisch gedaan hebt over alles wat jij mij hebt aangedaan?

Alles rakelde opnieuw op, misschien nog wel heftiger dan voorheen, maar nu is er écht een einde in zicht. Een einde dat na de inhoudelijke zitting van vandaag nog zo’n 14 dagen zal duren tot er een uitspraak volgt. Als ik dan na 736 dagen écht deze heftige periode kan afsluiten, is het elke dag vechten meer dan waard geweest.

Ik zal je niet vragen of je beseft wat je in mijn leven hebt aangericht, want de kilheid en de meedogenloosheid die jij als persoon bezit en waarmee je gehandeld hebt, zullen dat nòòit maar dan ook nòòit kunnen of überhaupt willen beseffen.

“Ik gebruikte mijn kracht, en maak straks een nieuw begin. Van ons twee ben ik de sterkste en ik overwin”